Outdoormekka

We verlaten Eidfjord en rijden noordwaarts naar Solvorn, aan het Sognefjord. Daar ligt een bed & breakfast op ons te wachten waar ze appelsap maken (www.eplet.net). We worden vriendelijk ontvangen en voelen ons meteen thuis. Omdat we niet met onze wagen het terrein op mogen, leent de eigenaar zijn tentje aan ons uit. Enthousiast vertelt de wereldreiziger dat deze tent in 45 landen is geweest. De tent is inderdaad versleten.

We lenen fietsen en gaan naar het staafkerkje van Urnes, gebouwd ergens in het jaar 1000. Onderweg terug naar onze B&B wachten we bij het veerpontje. Een oudere vrouw komt aanrennen, neemt plaats in haar winkeltje en begint ijverig te breien. Ze heet Sigrid en Nancy koopt een paar handschoenen bij haar.

Na een dag relaxen gaan we op pad naar onze zeekayaktocht. We ontmoeten onze gids Paul en varen over het fjord naar een zeehondenkolonie. Er schijnen zelfs dolfijnen te zijn. De bries verandert in een harde wind, de golven worden steeds hoger, we varen door schuimkoppen. Spannend en cool tegelijk! Vlak voordat we de bocht omgaan, checkt Paul de veiligheid en even later horen we dat we niet verder gaan. Het waait zó hard dat we tegen de kliffen zouden waaien en dus gaan we terug. Geen zeehonden vandaag. We vinden het niet erg, het is hier immers zo mooi. Wat een genot om hier te mogen peddelen. Tijdens de lunch kletsen we met Paul, een v oormalig banketbakker uit Haarlem die een allergie kreeg voor stof en daarom niet meer met meel kon werken. Hij praat over Noorwegen, een land met schone lucht waar het leven blijkbaar zoveel minder gestressed is dan in Nederland.

De volgende dag gaan we de gletsjer op. Uit de terreinwagen die zojuist aan komt rijden stapt een vrouw, met outdoorkleding en snor. Ze geeft ons een ijsbijl en stijgijzers. Ze heet Sigrid, maar is een iets andere Sigrid dan de breister van Nancy’s handschoenen. Met haar wandelen we naar de gletsjer waar we Minma ontmoeten, een berggids uit Nepal die (o.a. met Ronald Naar) 19 keer op de top van de Everest heeft gestaan. Het voelt als een eer. Met zes andere mensen worden we met touwen aan elkaar gebonden en lopen achter elkaar de gletsjer op. We gaan langs en door helblauwe diepe spleten langzaamaan 400 meter omhoog, waar het ijs 100 meter dik is. Wat gaaf!

We blijven nog een aantal dagen waarin we lekker rustig aan doen, genieten van het mooie weer, de leuke mensen en een bergtop beklimmen met 360 graden uitzicht over besneeuwde bergen. Met bijna tegenzin verlaten we deze plek en rijden naar onze vergissing: Maurvangen. De streek in de Jotunheimen is zo druk! We bekijken foto’s van wandelingen in de buurt en zien alleen maar heel veel mensen in een rij achter elkaar aan lopen. Dat gaan we dus niet doen!

We besluiten de volgende dag naar Lillehammer te rijden. Onderweg hiernaartoe zien we dat er bij de rivier Sjoa een kayak-camping is. We rijden door, totdat Nancy Mark overhaalt om om te draaien en lekker te gaan peddelen. De kayak-camping blijkt een kayakfestival te zijn. Wat een toeval! Mark huurt een kayak-uitrusting en hij vindt een groep die deze middag nog gaat peddelen. Nancy krijgt zonder aarzeling van instructeur Odd zijn dikke Audi en spiegelreflexcamera mee, zodat ze fungeert als “shuttlebunny photographer”. Mark vaart stroomversnellingen met wildwaterklasse III tot IV en Nancy fotografeert er op los. ’s Avonds vullen we onze maag tijdens de gezellige barbecue waarna het feest losbarst. Band, DJ, dudes, bier, wijn en dansen maar! Festivalganger Lars zegt tegen Mark dat hij nog nooit zo goedkoop bier heeft kunnen kopen, zelfs goedkoper dan in de supermarkt. Zes euro voor een blik bier. Voor dit bedrag giet de barkeerper het blikje in een plastic beker. Dat wel.