8 uur te veel gelopen...

Na een regenachtige nacht klappen we een natte tent in om de bus te halen. Bastiaan van de camping gooit nog snel wat broodjes in onze tas voor onderweg. Drinken kunnen we zo uit de riviertjes die we gaan tegenkomen. We beginnen vandaag aan een driedaagse huttentocht in de Hardanger Vidda, een hoogvlakte in Noorwegen. Op de eerste dag stijgen we door regen, wind, mist en soms ook zonneschijn naar 1000 meter. We lopen van T naar T, een rode markering die op een stapeltje stenen, rots of boom is geschilderd. Soms moeten we handen en voeten gebruiken om te klimmen. Steeds als we denken op de top te zijn, zien we dat dit helaas nog niet het geval is.
Na 9 uur lopen komen we aan. Berghut Stavali heeft opening van het seizoen, waardoor we erg gastvrij worden ontvangen. Kaarslicht, gratis eten, koffie en chocolade. Het eten bestaat uit een traditionele karnemelkpap en knackebrod met vlees. Met veel suiker en kaneel is er nog wel iets van te maken. Mark zakt echter bij het binnenkomen als een pudding in elkaar en gaat meteen naar bed. Nancy heeft het tegenovergestelde, waarschijnlijk door een teveel aan berglucht in combinatie met adrenaline. Ze doet mee aan de Noorse huttenquiz en ligt nog uren met wijd open ogen te wachten op slaap.

Dag 2 begint goed. De zon staat hoog aan de hemel, de route is mooi en ongerept. We moeten vaak door riviertjes en sneeuwvelden en zijn dan ook blij met de extra paar sokken die we hebben meegenomen. Na 4 uur lopen, nemen we een korte pauze en komen er tot onze schrik achter dat we ondanks kaart, kompas en GPS helemaal fout zijn gelopen. Al vanaf de hut! We bellen met de Noorse ANWB en geven onze coordinaten door, om kort daarna de bevestiging te krijgen dat we de verkeerde T’s gevolgd hebben. De ongemarkeerde route op de kaart, is in het echt wel gemarkeerd, omdat het vroeger een route is geweest. We moeten dus vier uur teruglopen, naar dezelfde berghut...
Na een half uur flink balen, besluiten we er het beste van te maken. We weten dat we voor vandaag halverwege zijn, de tweede helft ook een mooi landschap zal geven en de hut op het einde verwarmd is. Ook al hadden we eigenlijk wel verwacht dat iemand ons daar na 8 uur verkeerd lopen een bak koffie zou aanbieden….

Dag 3 lopen we dan toch de echte route naar Viveli, door struiken en nat gras. De route is gelukkig een stuk vlakker en na 7,5 uur komen we aan bij de laatste hut. De eigenaresse vraagt alleen of we met z’n tweeen zijn en of we cash bij ons hebben, om ons daarna de slaapkamer en woonkamer met houtkachel te wijzen. We zijn haar eerste en enige gasten, maar ze heeft geen zin in de opening van het nieuwe seizoen. Het is haar allemaal te druk. Je vraagt je af hoe dat gaat als straks alle 60 plekken bezet zijn.

Dag 4 komen we naar 3 uur op de camping aan en klappen zo snel mogelijk de nog natte tent uit om te drogen. De komende dagen rusten we lekker uit op de camping. Hoewel? Mark stapt de dag erna al weer in een kajak om te wildwaterkajakken op niveau II+ tot III op een rivier met veel rotsen .De instructeur vraagt of Mark wat trucs aan hem kan leren en geeft hem in ruil daarvoor wat tips voor Finland. Goeie deal!