Domme dingen

‘Hé, da’s een mooie lunchplek, zullen we omdraaien?’. Tijdens het keren van de Land Rover ziet Nancy ineens de gele truck van Herko, Ingrid en Lobke aankomen. Wat toevallig! We rijden terug naar de parkeerplaats waar inmiddels een andere auto staat. Herko en Mark parkeren hun truck en Land Rover erachter. De auto rijdt meteen weer weg, geschrokken van zo veel groots.

Gezellig lunchen we aan een meertje, delen onze eerste reiservaringen en rijden naar de camping in Mora. Na de file (onze eerste in Scandinavië en daar hoort Denemarken ook bij) stoppen we voor de ingang. De entrée doet ons denken aan een check-in oprijlaan voor ferries. Toch lopen we even het terrein op en zien al snel dat deze camping groot, druk en hutje-mutje is. Ingrid navigeert ons met succes naar een afgelegen camping. Mooi, klein en rustig.

De sleutel van succes voor het vinden van mooie kampeerterreinen ligt in het meeneemen van zoveel mogelijk campinggidsen. Handel als volgt:
1) Selecteer een gebied waar je naartoe wil;
2) Zoek op de kaart alle campings die je kunt vinden;
3) Zoek alle campings op in de campingboekjes;
4) Streep deze door op de kaart en rij naar de overgebleven campings.

We installeren onze wagens en kletsen lekker bij. Herko en Mark hakken hout tot ze een ons wegen en zweten zich een ongeluk. Wat wil je, enigszins automatisch ontstaat er een competitie in het doorzagen en kloven van boomstammen. Maneigen?

De volgende dag besluiten we een wandeling te maken. Iedereen gaat de Land Rover in, eerst de heren voorin en de dames achterin. Nancy wordt een beetje misselijk van alle bochten waarna Herko achterin gaat zitten. Voor degene die Herko een beetje kent en de Land Rover van binnen hebben gezien: dat past nét. Over kleine paadjes door mooie bossen wandelen we naar een boerderij waar ze koffie schenken. Eenmaal aangekomen bij een spoor blijkt dat die boerderij nog best ver is. We rekenen uit dat als we doorlopen, we dan rond 20.00 uur weer bij de auto zijn. Dan maar geen koffie. Over het spoor teruglopen is het kortst. Er groeit veel onkruid tussen de bielzen, dus er zullen wel niet zo veel treinen rijden. Op ons gemakkie lopen we richting de auto. ‘Trein!’ roept Ingrid en we zien de lampen in rap tempo op ons af komen. In een reflex duiken we de greppel in. Behalve Lobke, zij staat op de rails. Herko rent terug en plukt haar van de rails. Enkele seconden later dendert de trein claxonerend voorbij. Herko en de machinist zwaaien vriendelijk naar elkaar.

Stijf van de schrik lopen we verder, nog steeds langs het spoor. Nu zal er een hele tijd geen trein meer komen. ‘Trein!’ roept Ingrid, en weer duiken we de greppel in. Nu met zijn allen. Het blijkt een auto te zijn die over de gravelweg naast het spoor rijdt. Die hadden we nog niet gezien. We besluiten de weg te nemen en hebben geen trein meer gezien.

Koken doen we zoals gisteren op houtvuur en sluiten de dag af met een heerlijke Single Malt. De dag erna lezen we een gat in de dag, spelen een houthakkersspel en zwemmen de mannen welgeteld één minuut in het te koude zwembad. Terwijl Herko zich doucht draait Mark de warmwaterkranen open en terwijl Mark zich doucht steelt Herko de kleren en handdoek van Mark.

Tijd om afscheid te nemen. Herko en Ingrid gaan naar Falun en wij rijden door naar Stockholm. We vinden een camping aan de rand van de stad. Ook druk en hutje-mutje, maar voor een stadscamping is dat prima. Nancy heeft ons bezoek aan Stockholm volledig voorbereid zodat we ons vermaken in de leukste straatjes net buiten het centrum. In een klein winkeltje, een Folkcentre wat we toevallig binnenlopen, ontmoeten we de 85-jarige eigenaar Izzy Young. Deze grappige man vertelt dat iedereen hier eigenlijk voor Bob Dylan komt. Als we vragen waarom, zegt hij: zie je wel, had dat dan meteen gezegd! ’s Avonds lezen we op Wikipedia dat Izzy vroeger een Folkcentre had in New York en dat Bob Dylan daar zijn songs schreef.

De dag erop keren we terug naar Izzy, hij zou koffie voor ons klaar hebben staan. Enigszins verward begroet hij ons en het lijkt erop dat hij het zich heel langzaam weer herinnert. ‘You were here before’. Hij vertelt ons hoe zijn ‘Illegal son’ werd verwekt en hangt onze ansichtkaart van Roermond in de etalage. We vragen maar niet om de koffie, slenteren lekker rond en liggen in het stadspark, zoals heel veel Stockholmers dit doen. ’s Avonds braden we onze eigen hamburgers. Slim concept trouwens, de kok hoeft alleen maar blaadjes sla en een broodje op het bord te leggen.

We verlaten Zweden middels een grote karaokeferry met veel zatlappen. We hebben al een adres in Sint Petersburg, nog voor we in Helsinki aankomen. Aleksandr staat er op dat we hem bellen als we in Rusland zijn, waarna hij op papier uittekent welk werk hij doet, wat hij verdient en welke auto hij rijdt. Leg daarna maar eens in een tekening uit welk werk we bij MEE en Endinet doen…

Ons bezoek aan Helsinki lijkt veel op Stockholm: winkelen, eten, liggen in het park op een kleedje luisterend naar dj’s op een spontaan festival. We beloven elkaar dat we geen domme keuzes meer zullen maken, gedreven door moeheid, honger, luiheid of de warmte. Hopelijk kan dit de ouders ook geruststellen…?